De voorbije zonnige oktoberdagen leenden zich als gegoten om nog wat te wieden en te luchten in het najaars- en winterperceel vol frisgroene bladgroenten als andijvie, suikerbrood, wintersla mengsels, winterpostelein en veldsla. Na zo’n beurt de tuingrond zien opzomeren, geeft me altijd een verkwikkend gevoel. Net of ik zelf die deugddoende nazomerwarmte tot in m’n poriën voel stromen.
De wachthoop kon zich eindelijk ook weer verkneukelen met nieuwe vrachten vers groentenafval, om nog te zwijgen van het legertje vliegdansende beestjes dat zich in zijn buurt heeft gekazerneerd. Mooi om te zien hoe iedereen vroeg of laat meeeet uit hetzelfde bord.
Andere plekken in de tuin laat ik dan weer onberoerd. Op de vochtigere plekken zijn mijn kleine bondgenoten immers druk in de weer met opruimen. Broos en breekbaar zijn ze terug uit het schijnbare niets opgedaagd en verrichten geruisloos, maar onverdroten hun taak als frele ‘doodwroeters’. Solitair of in colonne getuigen ze van het wonderbaarlijke open-source recyclage systeen van de natuur.
Mijn tuinzwammetjes hebben er duidelijk zin in. Niet alleen om op te ruimen, maar ook om links en rechts plantgenoten een duwtje in de rug te geven. Ze nestelen zich op hun wortels en zorgen dat die beter voedingsstoffen en water kunnen opnemen.
Als ik dit schouwspel van delicaat geven-en-nemen gadesla, mag ik me als tuinmensje gelukkig prijzen met een miniem bijrolletje. Meer hoeft het blijkbaar niet te zijn.